ဆို -မို့မို့ေဇာ္ဝင္း
(ေဟး… ေရး… ေရး… ေရး)
ကိုယ္ အလွၾကည့္ခဲ့တဲ့ ပန္းပြင့္မ်ား
ထိုင္ၿပီး ေငးရတဲ့ ဆည္းဆာ
ေႏြညမ်ား
ကိုယ္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူမ်ား
နာက်င္ႏွလံုးသားရဲ ့ေပးဆပ္မႈ
အားလံုးပဲ အဆံုးက စခ်င္တယ္
ခါးသီးတဲ့ ကိုယ့္ဘဝကို
(ၾကင္နာသူေရ အရာရာအား နားလည္ပါေစ
ဝူ ဟူး ဟူး ဟူး… ဝူ ဟူး ဟူး
ဟူး…
ၾကင္နာသူသာ ထာဝရ နားလည္ပါေစ
ဝူ ဟူး ဟူး ဟူး… ဝူ ဟူး ဟူး
ဟူး) အိုး…
ေရး… ေရး… ေဟး… ေရး…ေရး
ကိုယ္ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ျပစ္ခ်က္မ်ား ကိုယ္မွားခဲ့တဲ့ ေန ့ေတြ
အမွားျပင္ဆင္လို ့ထား
အက္ကြဲဖူးခဲ့တဲ့ အသည္းအိမ္လည္း
အၾကင္နာအေႏြးဓာတ္နဲ ့အရင္လို အေကာင္းျဖစ္သြား
အားလံုးပဲ အဆံုးက စခ်င္တယ္ လြတ္ေျမာက္ဖို ့ႀကိဳးစားမယ္
လူေလာကရဲ ့ခရီးလမ္း အဆင္းအတက္က ၾကမ္းတမ္းလွသေလာက္
ႏွလံုးသားေလးလည္း ၾကမ္းတမ္းေနမယ္ (ေရး... ေရး)
အခ်စ္က ေပးတဲ့ စြမ္းအားမ်ားေၾကာင့္ ေလာကႀကီးနဲ ့ေျပးေတြ ့ရင္ဆုိင္မယ္
ဘာမွ မမႈဘူး (ေရး... ေရး... ေရး... ေရး...)
No comments:
Post a Comment