ေရး - ဟန္ထူးလြင္
ဆုိ - ဟန္ထူးလြင္
ငါပုန္းဖုိ႔ေနရာမရွိ အေမွာင္ေတြသာ စုိးမုိးျပီး
ငါနားဖုိ႔ေနရာမရွိ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြဆက္ျပီးေတာ့ မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘူး
အခ်စ္ေၾကာင့္အမွန္ကုိ မသိႏုိင္ ရန္သူရဲ့ နယ္ေျမမွာ ဒူးေထာက္ထုိင္
ငါ့အသည္းက ယစ္ပုလႅင္ထက္မွာ မိန္႔မိန္႔ၾကီးမိႈင္လုိ႔
ၾကည့္ေနတယ္ ငါ့ဦးေႏွာက္ၾကီးဟာ ေလွ်ာက္လုိ႔လည္
ဘာမွမသိလုိက္တာေကာင္းတယ္ တစ္ခါတစ္ေလလည္း လူ႔ဘဝအလယ္
မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ မထိန္းခ်ဳပ္နဲ႔ေတာ့
တရားနဲ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ သတိဆုိလုိ႔ ဘာမွမရွိ ေဝရာမဏိ ေရွာင္က်ဥ္ပါ၏
ရမၼက္ရဲ့ မီးဘယ္ေတာ့မွ ဆုံးတယ္လုိ႔မရွိ ပုိးဖလံမ်ိဳးမီးကုိတုိးမိျပီ
ဘာမွမသိခဲ့တာ ေကာင္းမယ္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လႊတ္ေပးလုိက္မယ္
ဆုိ - ဟန္ထူးလြင္
ငါပုန္းဖုိ႔ေနရာမရွိ အေမွာင္ေတြသာ စုိးမုိးျပီး
ငါနားဖုိ႔ေနရာမရွိ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြဆက္ျပီးေတာ့ မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘူး
အခ်စ္ေၾကာင့္အမွန္ကုိ မသိႏုိင္ ရန္သူရဲ့ နယ္ေျမမွာ ဒူးေထာက္ထုိင္
ငါ့အသည္းက ယစ္ပုလႅင္ထက္မွာ မိန္႔မိန္႔ၾကီးမိႈင္လုိ႔
ၾကည့္ေနတယ္ ငါ့ဦးေႏွာက္ၾကီးဟာ ေလွ်ာက္လုိ႔လည္
ဘာမွမသိလုိက္တာေကာင္းတယ္ တစ္ခါတစ္ေလလည္း လူ႔ဘဝအလယ္
မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ မထိန္းခ်ဳပ္နဲ႔ေတာ့
တရားနဲ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ သတိဆုိလုိ႔ ဘာမွမရွိ ေဝရာမဏိ ေရွာင္က်ဥ္ပါ၏
ရမၼက္ရဲ့ မီးဘယ္ေတာ့မွ ဆုံးတယ္လုိ႔မရွိ ပုိးဖလံမ်ိဳးမီးကုိတုိးမိျပီ
ဘာမွမသိခဲ့တာ ေကာင္းမယ္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လႊတ္ေပးလုိက္မယ္
No comments:
Post a Comment